آئین مستان

امشب اگه ز غم لبالبیم

باید بریم مدینة نبی

باشیم کنار بستر یه مادر

امشب بیاید خدا خدا کنیم

با هم دیگه همه دعا کنیم

مادر نره بمونه پیش حیدر

بهشت میگن به زیر پای مادر

که بهترین دعا، دعای مادر

ما گریه مون با روضه های مادر

مادر، مادر، مادر

داره می جوشه خون توی زگم

چی شد تو کوچه بهتر نگم

میزد یه نانجیب با تازیونه

بی بی فدایی ولی شده

جرمش حمایت از علی شده

بازوش کبوده و قدش کمونه

کبوتری می خواد رهاشه از قفس

به سینه اش می ریزه خون با هر نفس

خدای من به داد مادرم برس، مادر

بهشت میگن به زیر پای مادر

که بهترین دعا، دعای مادر

ما گریه مون با روضه های مادر

مادر، مادر، مادر

مادر شده برا علی سپر

پهلو شکسته دل شکسته تر

راحت میشه ز رنج درد محنت

محسن صدا زده مادر بیا

اینجا منم با ختم الانبیا

دیگه نمون تو این دیار غربت

علی، علی، تو شب منو کفن بکن

برو برام لباس سیاه به تن بکن

از این به بعد فکری برا حسن بکن

حیدر، حیدر، حیدر

بهشت میگن به زیر پای مادر

که بهترین دعا، دعای مادر

ما گریه مون با روضه های مادر

مادر، مادر، مادر

امشب دیگه وا میشه پیش همه مشت من

شونم داره می لرزه ،خالی شده پشت من

دیدی كه رفتی آخر تنها، واویلا واویلا

غریبه ام توی این دنیا، واویلا واویلا

رمق نموده تو این دستام، واویلا واویلا

دیگه دارم می اُفتم از پا، واویلا واویلا

هیچكی توی این عالم دردم رو نمی دونه

امشب می بره تابوت عطر تو رو از خونه

حسن كنار تو بیهوشه، واویلا واویلا

چراغ خونمون خاموشه، واویلا واویلا

حسین داره سیاه می پوشه، واوبلا واوبلا

می میره زینبم تا فردا، واویلا واویلا

رمق نموده تو این دستام، واویلا واویلا

دیگه دارم می اُفتم از پا، واویلا واویلا

غسلت می دادم اما دستام و نگاه كردی

با گریه به تو گفتم كاشكی بشه برگردی

رو پیكر تو گل می باره، واویلا واویلا

وداع تو چقدر دشواره، واویلا واویلا

دلم هوای رفتن داره، واویلا واویلا

دیگه دارم می اُفتم از پا، واویلا واویلا

حسن كنار تو بیهوشه، واویلا واویلا

چراغ خونمون خاموشه، واویلا واویلا

حسین داره سیاه می پوشه، واوبلا واوبلا

می میره زینبم تا فردا، واویلا واویلا

رمق نموده تو این دستام، واویلا واویلا

دیگه دارم می اُفتم از پا، واویلا واویلا

غریبونه می خوای سفر كنی از خونه

حال منو خدا می دونه شب غمم چه بی سامونه

ای وای من، ای وای من، تنهام نذار زهرای من

برای زنده بودن، تنها بهونَمی تو

نه ساله كه عزیزم ،چراغ خونَمی تو

می دونی این روزا علی، دلش به غم اسیره

كدوم زنی از شوهرش ،تو خونه رو می گیره

زخمی شده صورت تو، علی برات بمیره

داره می شه چشام پر آب،تنها می شه ابوتراب

ای وای من، ای وای من، تنهام نذار زهرای من

از خونه دیگه داری، بار سفر می بندی

تابوتِ تو می بینی، بعد سه ماه می خندی

از درد پهلو گفتی كه، از جا نمی شه پاشم

یا كه تو بسترم دیگه ،نمی شه جابجا شم

می رم كه دیگه نمی خوام ،شرمنده ی تو باشم

چه نیمه جونه پیكرت ،بگو چی اومد به سرت

داره می شه چشام پر آب،تنها می شه ابوتراب

ای وای من، ای وای من، تنهام نذار زهرای من

ابری شده آسمونو، بازم بارون گرفته

در و دیوار خونَمون،چه بوی خون گرفته

می گی خداحافظ علی،موقع رفتم شد

یه روز تو آتیش پر خون،معجر و پیرهنم شد

این خونه قتلگاه برا،خودم و محسنم شد

می خونه اشك و آه من

مگه چی بود گناه من

دل های بی قرار توی سودای بی کرون

امشب خوش اومدی که بهاری ترین خزون

این جا بساط عشق، مثل بارون فراهمِ

یک روز این عزا، مثل صد تا محرمِ

شعله به پا شد

دوباره سینه ها غرق عزا شد

در بهشت فاطمیه وا شد

خدا می زنه صدا وااااای واااای اااای

شوری جهنمی، توی چشمای مردمه

هر کس داره میاد، توی دستش یه هیزمه

اون یاسِ پشت در، که به آتیش کشوندنش

عکسی که جبرئیل نداره روی دیدنش

در رو سوزندن

چشای خدا رو به خون کشوندن

علی رو میون کوچه ها کشوندن

زیر تازیونه ها وااااای واااای اااای

بی تابه حیدره، دلِ از بی کسی پُرش

خون دلش رویِ، گلای سرخِ چادرش

فضه بیا ببین، که به روزش چی اومده

آتیش چی کرده که، نفسش بی رمق شده

خدا گواهِ، با اشکای زنی که بی پناهِ

روزگار همه عالم سیاهِ

روزگار بی وفا وااااای واااای اااای

مرو فاطمه، مرو فاطمه عشق علی

همسر صبور، مرغ مهاجر علی

خنده هات به زور، اونم به خاطر علی

بلا به دور، برو مسافر علی، وای

می سوزونی، اما نداری غرضی

جون می كنی، بازم داری نون می پزی

خنده می كنی، ولی لباتو می گزی

تا دیدم تو رو، شكر خدا گفتم از امیدی

بعد مدتی، دیدم كار خونه رو رسیدی

مرو فاطمه، مرو فاطمه عشق علی

تا راه می ری، همه می دن تو رو نشون

وقتی راه می ری، نیست توی زانوهات توون

وقتی راه می ری، نشون می ذاری رد خون، وای

وقتی می خوابی، برای حسین دلواپسی

وقتی می خوابی ، تو جنگ خون با نفسی

بس كه آب شدی، انگار تو بستر نیست كسی، وای

نگاهای تو، داره منو می كُشه ، فاطمه

زینب و ببین، كنار بستر خوشه ، فاطمه

مرو فاطمه، مرو فاطمه عشق علی

من و می كُشی، ببین موهام شده سفید

جارو می كِشی، ولی می گی فضه كشید

بده دل خوشی، نگو روزه آخر رسید، وای

صدامون گرفت، بس كه باهم ناله زدیم

خنده ای بكن، برا علی مثل قدیم

نمی گم نرو، ولی بیا با هم بریم، وای

ای كبوترم، بال وپر خونی تو وا مكن

تنهام فاطمه، بیشتر ازاین تو منو تنها مكن

مرو فاطمه، مرو فاطمه عشق علی

بارفتنش تمامی غم ها به من رسید

درد فراق فاطمه یكجا به من رسید

اول قرار بود كه با هم سفر كنیم

رفتن به او رسید تمنا به من رسید

آخر نشد طبیب برایش بیاورم

حسرت زدرد اُم ابیها به من رسید

هر چند آستین به دهان ناله می زنند

اما صدای زینب كبری به من رسید

تقسیم كار خانه به نفع علی نبود

وای از دلم كه شستن زهرا به من رسید

از  بس غریب بودم و بی كس به وقت دفن

تسلیت از خدای تعالی به من رسید

وای جیگرم

دیدی چی اُمده به سرم، داغ تو رو كجا ببرم

حرف دلم رو با كی بگم ،داغ تو مونده رو جیگرم

یه كبوتر روی شونه ی كبوتر

یه كبوتر كه شده زخمی و بی پر

یكی تنهایی شده بلای جونش

می ره با هم سفرش از آشیونش

ماه و ستاره مات و مبهوته

اونی كه تنش روحه لاهوته

رو دوش علی بین تابوته

وای

وای جیگرم

دیدی چی اُمده به سرم، داغ تو رو كجا ببرم

حرف دلم رو با كی بگم ،داغ تو مونده رو جیگرم

غنچه های فاطمه دور باباشون

ساكت اما كاسه ی خونه چشاشون

نه دیگه مادری و نه آشنایی

كه بپوشه تنشون پیرهن سیاشون

صورت علی خسته و پیره

دیگه حسن از زندگی سیره

یه گوشه حسین داره می میره

وای

تو رفتی و شكست كمرم

حالا ازت خمیده ترم

هیچكی دیگه نمونده برام

داغ تو مونده رو جیگرم

وای جیگرم

دیدی چی اُمده به سرم، داغ تو رو كجا ببرم

حرف دلم رو با كی بگم ،داغ تو مونده رو جیگرم

بی قرارم واسه یاد مهربونی

بی قرار  یاد روزای جوونی

جانمازت همیشه می مونه اما

زینب جمع می كنه بستر خونی

بی تو خونمون مثل زندونه

چه غریبونه رفتی از خونه

جای گل یاس كنج گلدونه

وای

ببین شكسته بال و پرم

آتیش به جون و جون به سرم

عطر تو مونده تو خونمون

داغ تو مونده رو جیگرم

وای جیگرم

دیدی چی اُمده به سرم، داغ تو رو كجا ببرم

حرف دلم رو با كی بگم ،داغ تو مونده رو جیگرم